Rafa to nagromadzenie szkieletów organizmów morskich, które są utwardzane przez zawarte w wodzie sole mineralne, tworzące wyraźnie zaznaczający się w morfologii podwodny wał lub grzbiet tak masywny i duży, że jest zdolny do przeciwstawienia się niszczącemu wpływowi fal. Najczęściej współczesne rafy zbudowane są ze szkieletów korali, dlatego mówi się o rafach koralowych (jednakże w ich tworzeniu biorą udział także inne organizmy rafotwórcze, m.in. mszywioły, mięczaki, otwornice, a także glony). Rafy powstają najczęściej u wybrzeży w strefie szelfu kontynentalnego, ale bywają też samotne np. w kształcie atolu. Korale rafotwórcze potrzebują ciepłej wody o temperaturze od 18 do 35°C, dlatego nie spotyka się ich powyżej 30-35° szerokości geograficznej północnej i południowej. Zasolenie wody od 27 do 40‰. Woda musi być dość ruchliwa, tak by do organizmów docierało pożywienie. Koralowce są też bardzo wrażliwe na zanieczyszczenie wody.
Rafa może mieć kształt atolu lub bariery koralowej.Największą rafą koralową jest Wielka Rafa Koralowa u wschodnich wybrzeży Australii.Pierwsze budowle rafowe pojawiły się we wczesnym kambrze i utworzone były przez archeocjaty bez udziału koralowców. W ordowiku, sylurze i dewonie rafy tworzyły głównie gąbki (zwłaszcza stromatoporoidy) i koralowce, głównie denkowe. W permie większość raf budowały mszywioły wraz z wieloszczetami, gąbkami i dużymi, bentonicznymi otwornicami. Koralowce były wówczas podrzędnym składnikiem raf. W mezozoiku główną grupą rafotwórczą były gąbki wspólnie z sinicami i glonami budujące pokaźne rafy. W jurze i kredzie dość liczne były też rafy koralowe, a w kredzie późnej rafy utworzone przez duże małże rudysty. W kenozoiku główną grupą rafotwórczą są koralowce oraz glony, szczególnie krasnorosty.
Rafa może mieć kształt atolu lub bariery koralowej.Największą rafą koralową jest Wielka Rafa Koralowa u wschodnich wybrzeży Australii.Pierwsze budowle rafowe pojawiły się we wczesnym kambrze i utworzone były przez archeocjaty bez udziału koralowców. W ordowiku, sylurze i dewonie rafy tworzyły głównie gąbki (zwłaszcza stromatoporoidy) i koralowce, głównie denkowe. W permie większość raf budowały mszywioły wraz z wieloszczetami, gąbkami i dużymi, bentonicznymi otwornicami. Koralowce były wówczas podrzędnym składnikiem raf. W mezozoiku główną grupą rafotwórczą były gąbki wspólnie z sinicami i glonami budujące pokaźne rafy. W jurze i kredzie dość liczne były też rafy koralowe, a w kredzie późnej rafy utworzone przez duże małże rudysty. W kenozoiku główną grupą rafotwórczą są koralowce oraz glony, szczególnie krasnorosty.
Położenie, powierzchnia, historia Wielkiej Rafy Koralowej
Wielka Rafa Koralowa, zwana również Wielką Rafą Barierową, to bez wątpienia jedno z najcudowniejszych miejsc na ziemi i istna mekka dla płetfonurków. Rafa ciągnie się na przestrzeni 2300 km wzdłuż wybrzeża Queensland w Australii - od przylądka York aż do Gladstone. Szerokość rafy wynosi średnio 60km. Jest doskonale widoczna z kosmosu jako biała smuga z maleńskimi wysepkami na tle lazurowego oceanu. Powierzchania parku, chronionego przez UNESCO, rozciąga się na obszarze 346 000 km--2 i obejmuje m.in. Morze Koralowe, samą rafę oraz chronione lasy tropikalne Queensland.
Sama Wielka RaFa Koralowa nie jest jednym monolitem i składa się z około 3 tysięcy małych raf i wysypekek, znajdujących się w różnym stadium rozwoju. Szerokość również nie jest wielkością stało i waha się od 0 do 320 km.
Z geologicznego punktu widzenia historia wielkiej rafy koralowej rozpoczęła się jakieś 28 mln lat temu, kiedy to na wskutek ruchów tektonicznych Australia została zepchnięta z południa na północny wschód. Uformowanie się płytkiego, rozległego basenu morskiego stworzyły doskonałe warunki do rozwoju koralowca.
Pierwszym Europejczykiem, który dodarł do rafy pod koniec 18 wieku był James Cook, który uznawany jest również za odkrywcę Australii. Od tego czasu na rafę trawiło wielu podróżników, naukowców i zwyczajnych turystów, żadnych pięknych i niezwykle malowniczych widoków.
Wielka Rafa Koralowa, zwana również Wielką Rafą Barierową, to bez wątpienia jedno z najcudowniejszych miejsc na ziemi i istna mekka dla płetfonurków. Rafa ciągnie się na przestrzeni 2300 km wzdłuż wybrzeża Queensland w Australii - od przylądka York aż do Gladstone. Szerokość rafy wynosi średnio 60km. Jest doskonale widoczna z kosmosu jako biała smuga z maleńskimi wysepkami na tle lazurowego oceanu. Powierzchania parku, chronionego przez UNESCO, rozciąga się na obszarze 346 000 km--2 i obejmuje m.in. Morze Koralowe, samą rafę oraz chronione lasy tropikalne Queensland.
Sama Wielka RaFa Koralowa nie jest jednym monolitem i składa się z około 3 tysięcy małych raf i wysypekek, znajdujących się w różnym stadium rozwoju. Szerokość również nie jest wielkością stało i waha się od 0 do 320 km.
Z geologicznego punktu widzenia historia wielkiej rafy koralowej rozpoczęła się jakieś 28 mln lat temu, kiedy to na wskutek ruchów tektonicznych Australia została zepchnięta z południa na północny wschód. Uformowanie się płytkiego, rozległego basenu morskiego stworzyły doskonałe warunki do rozwoju koralowca.
Pierwszym Europejczykiem, który dodarł do rafy pod koniec 18 wieku był James Cook, który uznawany jest również za odkrywcę Australii. Od tego czasu na rafę trawiło wielu podróżników, naukowców i zwyczajnych turystów, żadnych pięknych i niezwykle malowniczych widoków.
Budowa Wielkiej Rafy Koralowej
Na wskutek osiadania lądu Australi, znaczna część jej wybrzeża została zalana, jednak gdzieniegdzie występują pojedyncze góry, których szczyty wynurzają się ponad powierzchnię wody. Szczyty te nazywane są wyspami kontynentalnymi. Dały one początek rafom przybrzeżnym, bardzo dobrze znane turystom. Powstały również płytkie akweny, rozciągające się na długości nieraz setek kilometrów, gdzie korale znalazły doskonałe warunki rozwoju.
Rafa koralowa, dzięki ciągłym ruchom tektonicznym, pływom, działalności człowieka i zjawiskom atmosferycznym podlega ciągłej zmianie, odbudowie, zamieraniu i rekonstrukcji. Te zjawiska wpływają na ciągły rozwój rafy. Do rozwoju przyczynają się również obumierające żyjątka, które pozostawiają wapienne szkielety i nawarstwiają nowe pokłady rafy.
Największe z wysp pokryte są lasami tropikalnymi.
Na wskutek osiadania lądu Australi, znaczna część jej wybrzeża została zalana, jednak gdzieniegdzie występują pojedyncze góry, których szczyty wynurzają się ponad powierzchnię wody. Szczyty te nazywane są wyspami kontynentalnymi. Dały one początek rafom przybrzeżnym, bardzo dobrze znane turystom. Powstały również płytkie akweny, rozciągające się na długości nieraz setek kilometrów, gdzie korale znalazły doskonałe warunki rozwoju.
Rafa koralowa, dzięki ciągłym ruchom tektonicznym, pływom, działalności człowieka i zjawiskom atmosferycznym podlega ciągłej zmianie, odbudowie, zamieraniu i rekonstrukcji. Te zjawiska wpływają na ciągły rozwój rafy. Do rozwoju przyczynają się również obumierające żyjątka, które pozostawiają wapienne szkielety i nawarstwiają nowe pokłady rafy.
Największe z wysp pokryte są lasami tropikalnymi.
Czym są korale?
Przez długi czas uwarzano koralowce za rośliny, być może ze względu na ich niską ruchliwość oraz podobieństwo do egzotycznej fauny. Jednak było to błędne spostrzerzenie, ponieważ w istocie korale to zwierzęta są zwierzętami bezkręgowymi, spokrewnionymi z ukwiałami. Jednak w odróżnieniu od nich korale dysponują stale przyrastającycm szkieletem, na powierzchni którego powstają liczne polipy.
Aby stworzyć tak bajeczny park koralowy, potrzebne są jednokomórkowe glony, z którymi korale żyją w ścisłej symbiozie. Glony korzystają z zawartych w olipach płynach, natomiast korale korzystają z właściwości odrzywczych glonów, które do rozwoju korzystają z procesu fotosyntezy. Do stworzenia rafy potrzebnych jest jeszcze kilka elementów, co tym bardziej czyni Wielką Rafę Koralową zjawiskiem unikalnym w skali globu. Chodzi o czystą, przejrzystą i ciepła wodę, której temperatura nie może spaść poniżej 20-21oC.
Wszystkie te elementy tworzą bardzo wrażliwy ekosystem, podatny na zmiany klimatyczne oraz zanieczyszczenia.
Uważa się, że tak złożony ekosystem, w którym żyją w symbiozie tak liczne gatunki roślin i zwierząt to doskonały przykład dojrzałości ekosystemu, który należy do najstarszych w geologicznej hostorii ziemi.
Przez długi czas uwarzano koralowce za rośliny, być może ze względu na ich niską ruchliwość oraz podobieństwo do egzotycznej fauny. Jednak było to błędne spostrzerzenie, ponieważ w istocie korale to zwierzęta są zwierzętami bezkręgowymi, spokrewnionymi z ukwiałami. Jednak w odróżnieniu od nich korale dysponują stale przyrastającycm szkieletem, na powierzchni którego powstają liczne polipy.
Aby stworzyć tak bajeczny park koralowy, potrzebne są jednokomórkowe glony, z którymi korale żyją w ścisłej symbiozie. Glony korzystają z zawartych w olipach płynach, natomiast korale korzystają z właściwości odrzywczych glonów, które do rozwoju korzystają z procesu fotosyntezy. Do stworzenia rafy potrzebnych jest jeszcze kilka elementów, co tym bardziej czyni Wielką Rafę Koralową zjawiskiem unikalnym w skali globu. Chodzi o czystą, przejrzystą i ciepła wodę, której temperatura nie może spaść poniżej 20-21oC.
Wszystkie te elementy tworzą bardzo wrażliwy ekosystem, podatny na zmiany klimatyczne oraz zanieczyszczenia.
Uważa się, że tak złożony ekosystem, w którym żyją w symbiozie tak liczne gatunki roślin i zwierząt to doskonały przykład dojrzałości ekosystemu, który należy do najstarszych w geologicznej hostorii ziemi.
Ruch turystyczny na Wielkiej Rafie Koralowej
W rejonie Wielkiej Rafy Koralowej, jak również na terenie całego parku, do którego należy rafa, rozwinęła się turystyka podwodna, organizowana przez wyspecjalizowane biura. Ze względu na olbrzymie dochody z turystyki, szacowane rok rocznie na kilkaset milionów dolarów, nie myśli się o potencjalnych szkodach, jakie mogą wywołać turyści. Ze względu na emisję dwutlenku węgla, znacznie podniosła się kwasowość wody, a przez to rafa podatna jest na rozpuszczanie lub w najlepszym razie do zatrzymania przyrostu. Szacuje się, że Wielka rafa Koralowa przestanie przyrastać gdzieś za 20-30 lat. Trudno jednak ograniczać ruch turystyczny, biorąc pod uwagę ogromne dochody, a równocześnie widoki, jakie czekają na turystów, których nie można porównać z niczym innym na ziemi. Doskonale czysta woda, oświetlana słońcem i kryjąca w sobie tysiące egzotycznych gatunków ryb jest wystarczającym wabikiem dla każdego płetwonurka i nie tylko. Nie ma przecież nic lepszego po długich miesiącach w biurze, niż odpoczynek w takiej oazie spokoju.
Cóż, pozostaje mi mimo wszystko polecić ten zakątek świata ? jest tego wart. Wrażanie będą na pewno niezapomniane, biąrąc pod uwagę nawet ten jakże skromny opis. Niestety istoty rafy nie jeste w stanie oddać nawet najlepszy opis i najlepsze zdjęcie.
W rejonie Wielkiej Rafy Koralowej, jak również na terenie całego parku, do którego należy rafa, rozwinęła się turystyka podwodna, organizowana przez wyspecjalizowane biura. Ze względu na olbrzymie dochody z turystyki, szacowane rok rocznie na kilkaset milionów dolarów, nie myśli się o potencjalnych szkodach, jakie mogą wywołać turyści. Ze względu na emisję dwutlenku węgla, znacznie podniosła się kwasowość wody, a przez to rafa podatna jest na rozpuszczanie lub w najlepszym razie do zatrzymania przyrostu. Szacuje się, że Wielka rafa Koralowa przestanie przyrastać gdzieś za 20-30 lat. Trudno jednak ograniczać ruch turystyczny, biorąc pod uwagę ogromne dochody, a równocześnie widoki, jakie czekają na turystów, których nie można porównać z niczym innym na ziemi. Doskonale czysta woda, oświetlana słońcem i kryjąca w sobie tysiące egzotycznych gatunków ryb jest wystarczającym wabikiem dla każdego płetwonurka i nie tylko. Nie ma przecież nic lepszego po długich miesiącach w biurze, niż odpoczynek w takiej oazie spokoju.
Cóż, pozostaje mi mimo wszystko polecić ten zakątek świata ? jest tego wart. Wrażanie będą na pewno niezapomniane, biąrąc pod uwagę nawet ten jakże skromny opis. Niestety istoty rafy nie jeste w stanie oddać nawet najlepszy opis i najlepsze zdjęcie.
GALERIA: FLORA I FAUNA WIELKIEJ RAFY KORALOWEJ
Prześlij komentarz